Op zondag 7 april 2024 wordt het weekend in de Eindhovense Effenaar met de alternatieve rockband Microwave afgesloten. Terwijl het weekend eindigt, start voor de mannen uit Atlanta de Europese tour. Moet de band nog opwarmen of gaan ze er gelijk kei hard tegenaan? De zaal wordt in ieder geval opgewarmd door The Dirty Nil en Sick Joy.
Om 19.30 uur trapt het duo van Sick Joy de avond af. En dat is nogal een abrupt begin. Wat direct opvalt is dat de cymbals van inval-drummer Max Griff wellicht wat vreemd zijn afgesteld qua geluid. Het klinkt namelijk alsof ze zo goed als niet versterkt worden. De band speelt strak en hier en daar doet het geluid denken aan Nirvana. Jammer is dat de band weinig interactie opzoekt met het publiek. Zelfs een bedankje komt maar één keer aan bod. Tijdens het nummer “talking tot the drugs” neemt het publiek zelf initiatief door mee te klappen op de beat. Dit nummer doet het sowieso goed door de opbouwende drum – beginnend met een ritme op de rand van de tom, langzaam komt de kick erbij en dan gaan we met een fill door naar een vol ritme, terwijl een scream van zanger Mykl Barton de zaal in geblazen wordt. Het herhalende zinnetje “Are you fucking me or are you fucking the drugs?“, doet het ook lekker live! Bij het laatste nummer gaat vooral Griff helemaal los, wat te gek is om te zien. De set was strak, maar het voelde ook wat saai. Een drummer en zanger met een backtrack en dan ook nog weinig interactie of gebeurtenis op de bühne… dan kun je ook gewoon de plaat aanzetten.
Terwijl de muziek nog door de zaal galmt komt The Dirty Nil het podium op. “HELLO!! Are you guys ready?“, schreeuwt zanger Luke Bentham door de microfoon. En dit is hét startsein van een ongelofelijk energieke en bewegelijke set. Want wat gaat The Dirty Nil hard vanavond! Het is dan ook niet gek dat we tijdens het tweede nummer, “Doom Boy“, al een moshpit in de zaal hebben. Die overigens gedurende de set meermaals blijft terugkomen. En terecht!
Zo weinig als er bij Sick Joy gebeurde, zoveel gebeurt er nu. Van de halve backbends van bassist Sam Tomlinson tot het ultieme showmanschap van Bentham. Zijn outfit straalt het al uit, maar qua performance maakt hij het ook meer dan waard. Meermaals knielt hij neer voor de eerste rij, houdt hij zijn gitaar net even zo omhoog en hyped hij het publiek op. Ondanks dat er zoveel gebeurt en de band zo bewegelijk is, is het spel retestrak! Drummer Kyle Fisher heeft overduidelijk een voorliefde voor zijn snaredrum, want hier vindt hij telkens zijn basis voor zijn fills en beats. Doordat hij dit zo makkelijk speelt, vergeet je soms dat er nog een aantal andere toms zijn.
Bij het een-na-laatste nummer “Evil Side” springen Bentham en Tomlinson meermaals tegelijk de lucht in terwijl Fisher de floortom met krachtige slagen raakt. Wat trouwens ook opvalt is dat Tomlinson geen standaard baslijntjes speelt, maar vaak ook bijdraagt aan de melodie. Bij “Celebration” wordt nog even de laatste energie eruit gespeeld. Met een buiging door Bentham op de laatste klanken komt er een einde aan de energieke set van The Dirty Nil.
Om 21.30 uur komt Microwave het podium op. De band opent met “Ferrari“, een van de meest rustige nummers in de set vanavond. Een zeer gewaagde keuze om zo fragiel te starten. Dit rustige moment duurt alleen niet lang, zodra opvolger “Bored Of Being Sad” de zaal in wordt geblazen geeft de band flink wat power.
Ondanks dat de kleine zaal van Effenaar vandaag niet is uitverkocht, is het toch behoorlijk vol. Gedurende de set van Microwave duiken de moshpits langzaam op en naar mate de avond vordert lijken deze steeds groter te worden. Vooral bij “Dull” wordt er luidkeels meegezongen en “Huperzine Dreams” maakt zijn live debuut.
De muzikanten zijn stuk voor stuk goed in wat ze doen. Het is ook leuk om te zien dat de tourgitarist op een gegeven even zijn gitaar verruilt voor een bas, terwijl bassist Tyler Hill de toetsen bespeeld. Drummer Timothy Pittard speelt beats alsof het niets is. Opvallend is dat hij een groot gedeelte van de show de hi-hat met zijn linkerhand bespeeld, iets wat je niet heel snel ziet bij een rechtshandige kit, en het is nog verdomde strak ook! Frontman Nathan Hardy zoekt hier en daar de interactie op met het publiek, maar dat blijft wel beperkt met een dankje en een aankondiging van een track. Daardoor is de band na een goed uur dan ook al door de setlist heen.
Net voor de toegift wordt “Vomit” gespeeld. De band geeft echt alles, met als gevolg dat Hardy er zo lekker in zit dat zijn microfoon met standaard en al omvalt. Na slechts een paar seconden van het podium te zijn geweest, komt onder het geschreeuw van onder andere “MAGNETRON!“, Microwave weer de bühne op. Nog een laatste dan: “But Not Often“. Uit volle borst wordt er meegezongen, nog even snel gemoshed en vooral veel gesprongen.
Microwave zette vanavond een korte maar lekkere set neer voor een goedgevulde Effenaar. Mede door het publiek kan het niet anders dan dat dit een heerlijke aftrap is geweest voor de Europese tour.