In oktober staat Frank Turner met zijn band The Sleeping Souls op het podium in Nederland ter promotie van het nieuwe album “Undefeated“. Voor de release van deze plaat spraken wij met de singer en songwriter over de tour en setlist, het album, Taylor Swift en hoe gevaarlijk videoclips zijn voor hem.
Hey Frank, leuk je te spreken! Hoe gaat het met je?
“Het gaat goed, dank je! Ik ben momenteel in een magazijn. Ik moet vandaag 2.500 albums signeren. Het begint een beetje saai te worden om mijn eigen naam te schrijven, maar het is een spannende tijd. Over ongeveer een maand komt het album uit, dat is altijd spannend. We hebben het album afgelopen zomer afgerond en sinds die tijd heb ik zoiets van: ‘Ik wil dit spelen voor iedereen die ik ken!’. Ik snap hoe de muziekindustrie werkt en dat gaat dus niet. Maar het is dus extra fijn dat het moment dichterbij komt. Ik ben in een goed humeur. Bedankt voor het vragen!”
Zoals je zegt komt je nieuwe plaat “Undefeated” bijna uit. Hoe zijn de reacties op de eerste singles tot nu toe geweest?
“Volgens mij goed. Het is altijd zenuwslopend om nieuwe muziek uit te brengen. Ik schrijf het, mijn band repeteert het, we gaan de studio is. Er gaat zoveel meer tijd inzitten om een album van 45 minuten te maken, dan 45 minuten.” -lacht. “Je hoopt toch altijd dat mensen het leuk gaan vinden, maar de reacties tot nu toe zijn echt goed. Dus ik ben opgelucht en ik ben er blij mee!”
Dit wordt sowieso alweer je tiende album. Hoe gaat dit album anders zijn dan zijn voorlopers?
“Nummer tien, dat is echt tof! Ik zit nu in de dubbele cijfers, en niet veel bands kunnen dat zeggen dus daar ben ik wel trots op. Ik zorg er altijd voor dat ik het album om de juiste redenen maak. Daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen dat ik het niet alleen maar doe omdat dat is ‘wat ik doe’: ‘Oh het is weer tijd om een album te maken of wat dan ook.’ Ik schrijf altijd nummers en wanneer ik er genoeg heb en er klaar voor ben dan maak ik een plaat. Dit album is wel anders, dat hoop ik tenminste want ik wil mezelf niet blijven herhalen. Voor mij voelt het een beetje als een reset. Het is het eerste album sinds de pandemie, het is het eerste album met een nieuwe label-set-up, het is het eerste album dat ik opneem met mijn nieuwe drummer. Dat voelt allemaal fris en nieuw. Het is een energiek album. Toen we het af hadden, zei mijn vrouw tegen mij: ‘Het klinkt alsof jullie echt plezier hebben’. Het is voor het eerst sinds lange tijd dat ik me zo heb gevoeld. Dus ik ben benieuwd wat iedereen er van gaat vinden.”
Dat is op zich wel een belangrijk iets: plezier erin hebben.
“Ja, precies! Callum [Green], mijn nieuwe drummer, hij kwam officieel in 2020 erbij. ‘FTHC’ is met een andere drummer gemaakt, Ilan Rubin van Nine Inch Nails, wat maar een tijdelijk ding was. Maar we hebben sinds 2020 met Callum getourd en ik en mijn band, The Sleeping Souls, bevinden ons op een hele goede plek momenteel. Dus we hadden zoiets van ‘laten we dat in de studio gebruiken!’ Dat gevoel. Die energie. Dat werkt heel goed voor mij.”
Je noemde zojuist je vorige plaat al “FTHC”, die behaalde de nummer één positie in het Verenigd Koninkrijk. Gaf dat nog extra druk voor dit nieuwe album?
“Nee, helemaal niet. Eigenlijk wel grappig, maar op een of andere manier nam het juist de druk weg omdat we die nummer één hebben gehaald. Daarvoor had ik altijd nummer twee, nummer twee, nummer drie, nummer twee. Het was echt van: ‘jezus fucking christ, come on!’ Dus we hebben het nu eindelijk gehad. En ik ben erg blij om te zeggen dat er dit keer minder druk is dankzij mijn goede vriendin Taylor Swift.” -lacht. “Ik ken Taylor Swift niet hoor, maar ze brengt geloof ik één of twee weken voor mij een album uit. Wat simpelweg betekent dat ik de nummer één plek niet kan behalen, dus het maakt niet uit. Ik kan gewoon gaan genieten van het feit dat ik een nieuw album heb. Snap je wat ik bedoel? De druk is eraf.”
Ja, dat klinkt logisch!
“Ik hou trouwens ook echt van Taylor Swift’s muziek, ik vind haar fantastisch. Dus ik heb er vrede mee om haar die nummer één positie te geven deze keer.”
Terug naar jouw album. Welk nummer op “Undefeated” vertegenwoordigt jou het meeste op dit moment?
“Wow, dat is een goede vraag! Ik hoop dat ik ingewikkeld genoeg ben om meer dan een nummer te hebben om mij te representeren. Maar dat terzijde… Het eerste nummer op het album en de eerste single, ‘Do One’. Dat was het laatste nummer wat ik heb geschreven voor de plaat en ik schreef het als een manifest. Een soort introductie voor het album, waar het over gaat, en waar ik sta in mijn leven en mijn songwriting. Dus als ik er één moet kiezen, ga ik voor deze.”
Kun je ook wat meer vertellen achter het verhaal voor de titel en het artwork?
“Tuurlijk! Ik begon met hier en daar wat te schrijven voor het album, maar ik had nog niet echt een duidelijk gevoel van hoe het album ging aanvoelen, waar het over ging en hoe het ging klinken. Ik WIST wel dat ik opzoek was naar één woord. Ik heb er echt zolang over gedaan. Ik heb allemaal van die woord-associatie-spelletjes gedaan met mijn vrienden enzo. Om te proberen dat ene woord te vinden. En uiteindelijk was ik de film Raging Bull aan het kijken, die oude Robert De Niro-film. Toen dacht ik ineens aan het woord undefeated. Ik denk dat dat het principe is voor mij. Undefeated betekent niet dat je de kampioen bent. Het betekent dat je nog niet omgevallen bent.” -lacht. “Zo voelt het een beetje waar ik momenteel ben. Ik ben niet de grootste of beste singersongwriter in de wereld, maar ik ben op album tien en fuck iedereen.” -lacht. “Dat was een beetje het gevoel dat ik wilde uitdragen met de albumtitel. Ik bedacht dit toen ik op tour was in Nieuw-Zeeland. Een oude vriend van mij is een tattoo-artiest in Wellington, Nieuw-Zeeland. Ik wist dat dit het ging worden. Ik ben meteen naar zijn tattooshop gegaan. En dit is dus voor ik had gesproken nog met mijn manager, recordlabel of wie dan ook. Ik was echt van ‘fuck it, ik ga dit doen.’ Dus ik ging er heen en heb mijn albumtitel op mijn rug laten tatoeëren, heb een foto gemaakt de minuut dat hij erop stond en dat is de foto die op de voorkant van het album staat. De tattoo was echt niet meer dan twee minuten oud toen die foto is gemaakt. We hebben daarna echt nog 100 andere foto’s gemaakt met professionele camera’s enzo, want dat is gewoon een telefoonfoto. Maar die eerste foto was gewoon de juiste. Ik heb die foto naar mijn manager gestuurd en gezegd: ‘hey, hier is mijn albumtitel’. En hij stuurde terug: ‘Nou, ik denk dat we het nu niet meer kunnen veranderen.’”
Dat is wel echt een goed verhaal! Tof dat je dan ook nog die eerste foto hebt gebruikt.
“De originele foto is in kleur en het is heel erg rood. Snap je wat ik bedoel? Omdat mijn rug erg pijn deed. Dus we hebben het wel in zwart/wit gemaakt om het toffer eruit te laten zien.”
Als je het album zou moeten omschrijven aan de hand van twee dieren, welke zou je dan kiezen?
-Lacht. “Dat is echt een geweldige vraag! Een van de twee is een olifant. Een oude, wijze olifant. Ik ben 42 en dat betekent niet dat ik oud ben, maar wel in de punkrock-normen. Hopelijk is er ergens iets van wijsheid te vinden. En als tweede ga ik voor een vos. Vooral omdat het mijn favoriete dier is en ik heb een aantal vos-tattoos, het is mijn opa’s naam. En in de Engelse folklore, je hebt Reynard the Fox, wat een oud volksverhaal is wat ik echt leuk vind. Ik heb Reynard the Fox op het midden van mijn borst getatoeëerd, omdat het mijn favoriet is. Hij is slim en sluw. En hij pikt van niemand iets en dat vind ik leuk.”
Is er nog een nummer dat tijdens het schrijf- en opnameproces veel is veranderd?
“Er zijn er veel. In principe schrijf ik de nummers en vervolgens neem ik ze mee naar mijn fantastische band The Sleeping Souls. We werken dan aan de arrangementen en er veranderd dan echt nog veel. Ik zal je twee specifieke voorbeelden geven. Er is een solo-nummer op het album, genaamd ‘On My Way’, wat enkel vocalen en gitaar is. Eigenlijk zoals ik het als demo had opgenomen, maar met de band werd het steeds groter, en groter. Er was op een gegeven moment een orkest. Zoveel extra instrumenten, dat mijn band zelfs op een gegeven moment zei: ‘We hebben geen handen meer over.’ Het klopte gewoon niet. Dit is waarom ik mijn band zo fijn vind. Op een gegeven moment zeiden ze tegen: ‘wij weten niet waarom het niet klopt. Wat wil jij met het nummer dat wij momenteel niet doen?’ Uiteindelijk speelde ik de demo-versie nog een keer af en zei: ‘Zo zou het moeten voelen.’ Hun zeiden toen: ‘Dat is het nummer dan, idioot.’ Dat nummer kwam dus uiteindelijk weer bij zijn origine terug. Het andere nummer is ‘Somewhere In Between’, wat waarschijnlijk het meest belangrijke nummer is op het album voor mij. Daar heb ik echt negen miljoen verschillende versies van. Het is een track geweest met enkel vocalen en piano, toen werd het een punkrocknummer, op een gegeven moment was het gewoon omgevingsgeluid.” -lacht. “Ik denk dat de uiteindelijk versie de juiste is, maar de tijd zal het leren.”
Gaan we die andere versies misschien wel nog te horen krijgen?
“Oh zeker weten! Ik vind het altijd tof om demo-versies uit te brengen. Soms is het het tienjarige bestaan en soms is het gewoon iets omdat ik daar zin in heb. Dus je gaat waarschijnlijk nog wel andere versies horen van dat nummer.”
Welk nummer kijk je naar uit om live te gaan spelen?
“Goeie vraag! Ik denk dat het ‘Nevermind the Back Problems’ is. Dat nummer is eigenlijk geschreven voor mensen om in een cirkel te rennen en te moshen. Het is een punkrocknummer. We hebben het nu twee keer live gespeeld en beide keren werd het publiek helemaal gek. Ik kijk er naar uit om die vast in de set te hebben.”
Over setlists gesproken. Hoe gaat deze eruit zien voor de komende shows waaronder die in 013, Tilburg?
“Ik moet trouwens zeggen dat ik 013 echt een fantastische zaal vindt. Het is groot, maar toch kan iedereen alles goed zien. Het geluid is goed en de mensen die daar werken zijn altijd superaardig. Qua setlist ben ik echt populistisch. Het is de enige keer dat ik populistisch ben. Ik hou ervan om de setlist te bekijken vanuit het publiek gezien. Als ik naar een band ga met een heleboel albums, soms ken ik ze niet allemaal, en het is tof dat ze dan dingen spelen die ik niet ken, maar ik wil ook dingen horen die ik wel ken. Dus wanneer ik een setlist schrijf probeer ik op zijn minst één nummer te hebben van elk album. Dus tijdens de komende tour zullen we zeker de nieuwe nummers spelen, maar we zullen de ‘hits’ ook spelen.”
En als je dan echt drie nummers moet noemen?
”’Do One’ zal er zeker opstaan. Net zoals ‘Girl From the Record Shop’. Ik zal ook ‘Recovery’ spelen, anders word ik gekruisigd door het publiek. Ik wil trouwens niet overkomen alsof ik dat erg vind. Ik vind het te gek dat ik nummers heb die mensen graag willen horen! Niet elke band kan dat zeggen. Sommige bands zijn geïrriteerd dat ze die hit moeten spelen en het is echt van fuck off, veel bands hebben niet zo’n hit. Ben dankbaar dat je zo’n nummer in je set hebt.”
Je hebt er wel meer dan één die populair is bij de fans en festivalcrowds.
“Oh ja, zeker. Ik heb het geluk dat ik er niet slechts één nummer is dat iedereen wilt horen. Ik ben daar echt dankbaar voor. Misschien zijn het er maximaal vijf maar toch dat is verdomde cool!”
Zijn er nog bepaalde leuke showgebeurtenissen die je altijd zullen bij blijven?
“Misschien niet direct een leuk verhaal, maar wel een speciale. Het was het jaar dat Pukkelpop stilgelegd werd vanwege een grote storm en iemand is toen overleden. We zouden eigenlijk de volgende dag spelen. We kwamen ’s ochtends aan en hoorden dat het festival niet verder doorging. Later die dag kreeg ik een e-mail van iemand die de overleden persoon kende, iedereen is behoorlijk van slag, maar we weten ook dat de persoon die is overleden had gewild dat we het leven vieren. Wat uiteindelijk toen gebeurde is, dat we een klein café hadden gevonden, ik ging er heen met mijn gitaar, verder niets. Gewoon op een tafel staan voor 300 mensen ofzo. Het was een emotioneel geladen show, de atmosfeer in de ruimte was erg intens. Ik heb toen echt een paar keer gedacht ‘moet ik wel muziek spelen als iemand net is overleden’. Het was een hele speciale show, die zal ik altijd onthouden. Het was een hele andere energie.”
Laten we eindigen met een hele willekeurige vraag.
“Kom maar door!”
Welke videoclip was het leukste om te maken?
-Lacht. “Ik hou eigenlijk niet van het maken van videoclips, omdat ik meestal moet lijden.” -lacht. “Er is er een waar ik in de fucking zee sta in het noorden van Engeland en het was zo koud. Er was er een waar ik worstelde met CM Punk, wat een serieuze worstelaar is en dat deed heel veel pijn.” -lacht “Hij heeft me echt verrot geslagen.”
Je hebt wel een gevaarlijke manier gevonden om clips te maken…
“Ja, snap je wat ik bedoel? Ik heb al eens voorgesteld of we niet gewoon een keer een clip kunnen maken waar ik in een jacuzzi zit. Of dat ik met puppy’s mag spelen ofzo. We hebben ook ooit een clip gemaakt waar ik 24 shows speelde in 24 uur. Dat leek een goed idee, maar dat was het uiteindelijk niet.” -lacht “Er zijn veel van deze ‘domme’ ideeën geweest. Binnenkort komt er een nieuwe video uit, wat een geanimeerde clip is met puppets enzo. Ik vind die clip geweldig omdat ik er niets mee te maken heb.” -lacht.
Is er nog iets dat je wilt zeggen tegen je Nederlandse fans?
“Ik kijk ernaar uit om terug naar Tilburg te komen voor de show. Zorg dat je je tickets hebt, want het is een van de snelst verkopende shows van deze tour. Heel goed gedaan Nederland! Het album komt in mei uit en we gaan nog veel meer touren, dus er zullen ook in Nederland nog meer shows komen.“
Bedankt Frank en tot snel!
Het album van Frank Turner, “Undefeated“, is vanaf 3 mei 2024 te beluisteren via de bekende streamingsdiensten. Alle informatie over de show in 013, Tilburg, vind je hier. Op de hoogte blijven van de band of het album fysiek aanschaffen? Check dan de website van Frank Turner.